حکایت مسافری که آداب سفر بلد نبود!

بارها و بارها بمان آموختند؛ خردمندان و بی‌خردان.

که:

این جریان، سفری است بلند بالا، عالی و غایی. بمان آموختند که مسافریم.

و در گذار بیست و اندکی سال دانستیم

که:

اولین و اساسی‌ترین وظیفه‌ی هر مسافر، همچون تنفس، تاختن و تازاندن است.

می‌ماند یک سؤال تلخ:

پس چرا همچو اسیران پابسته، یکجا ایستاده‌ایم و هیچ شُکی، به حرکتمان نمی‌آورد؟!

---

پ.ن.۱. دیشب روی تختم دراز کشیده بودم و به‌جای گوسفند شمردن پلنگ‌صورتی، به اینا فکر می‌کردم. گفتم خوبه که اینا را اینجا هم بنویسم تا شاید...
پ.ن.۲. در مورد سفر هم بعداً شاید نوشتم ایشالا؛ آخه خیلی خوب بود و خوش گذشت.