نمی‌دونم که از روی حماقته که فکر می‌کنم یه سری رفیق دارم؛
یا اینکه از سیاهی درونم؛
چقدر اسیر شده‌ام این روزها؛
به هر حال تصمیم گرفته‌ام که تمامی "رفقا"ی فعلی‌ام (که تعدادشون هم زیاد نیست) برای همیشه به "دوست" تنزل درجه بدم.
دیگه هم رفیق نمی‌خوام.
چرا؟ چرا نداره دوست من!
پی‌نوشت: می‌خوام که استاندارد رفیق برام از اونچه که الان هست، خیلی بالاتر باشه!
کوچیکتر که بودم تعداد دوستامو می شمردم و وقتی بزرگترا ازم می پرسیدن چند تا دوست داری با افتخار می گفتم ۱۱تا...بعد تر حس کردم چند تا دوست قابل اعتماد اگه داشته باشم کافیه و همیشه تو قلبم با اعتماد می گفتم چه دوستای خوبی دارم...الان دوستای خیلی خیلی خوبی دارم اما دیگه ازشون دوستی نمی خوام اینطوری خیلی بیشتر همو دوست داریم ;-)
پس فلسفه این چند روز (یا رفیق من لا رفیق له) گفتنت اینه؟؟!!!!
می گما امیدوارم اینقدر سیاه نشده باشی که فکر کنی حماقته که فکر می کنی که خواهر داری!! اونوقت دیگه اینقدر سیاه شدی که به وایتکس هم امیدی نیست... :-دی
بس کن ترا خدا می می!!!
مگه رفاقت رو هم استاندارد بندی می کنن؟!